WszystkieBLW- Bobas Lubi Wybór- Mama musi zdecydować - Położna Mamą

Mogę trochę rozjuszyć wszelkie środowiska parentingowe, serwisy internetowe i blogerów zajmujących się tą tematyką. Ale włożę kij w mrowisko. Bo mam powód. Ku przestrodze i rozważeniom.
Rzecz rozchodzi się o metodę BLW-Baby Led Weaning w polskim wolnym tłumaczeniu Bobas Lubi Wybór. Metoda ostatnimi czasy bardzo modna, stosowana przez wielu rodziców. Ogólnie mówiąc jej założenia opierają się na nauce samodzielnego jedzenia od samego początku rozszerzania diety, bez używania łyżeczki.
Zanim moja córka zaczęła jeść coś innego niż pierś postanowiłam z tematu BLW się przygotować. Od deski do deski przeczytałam książkę, w której mnóstwo jest super ciekawostek i wyjaśnień jak to możliwe, że bezzębne dziecko potrafi zjeść całe jabłko nie zmiksowane, nie podziabane tylko przekrojone na pół i się nie udławić. Przedstawione zasady wprowadzania nowych posiłków, poznawania smaków bardzo mi się spodobały. Nie mogłam się doczekać kiedy nadejdzie moment pierwszej marchewki.
No i nadszedł. Oczywiście wydarzenie w rodzinie. Nie obyło się bez wątpliwości babci i innych członków rodziny czy lepiej tej marchewki nie zmiksować. -„Nie”- stanowczo odpowiadałam- „ona ma na razie uczyć się smaku,  nie o najedzenie tu chodzi a smakowanie”- twardo trzymałam swojego zdania. Uczulali na to w książce, więc byłam przygotowana.
Jakież to było uczucie, gdy po jakimś czasie wszyscy zachwycali się, jak Oleńka ślicznie  podgryza banana.
I podgryzała tak za każdym razem, bawiła konsystencją,  czas na posiłek był nieograniczony, warzywa różnorodne, wszystko wg instrukcji z książki. Nie poganiać, nie zmuszać, w atmosferze zabawy i radości czuwać.
I uśpiła się moja czujność. Ola jest dzieckiem ciekawskim, owszem interesowało ją jedzenie, ale nie jako środek do spożycia a bardziej jako zabawka. Może i coś podgryzała, bardziej chyba lizała. Tak naprawdę oprócz lizania to nic z tych posiłków nie wynosiła. Cały czas podstawą była pierś. Mięsko, warzywka, owoce wszystko tylko ładnie wyglądało. W wieku 7-8 miesięcy pokarm matki pokrywa zapotrzebowanie energetyczne dziecka w 70%, a w 9-11 miesiącu już tylko 55%.  Tak więc dodatkowe pokarmy są absolutnie potrzebne. Założenie o absolutnym zakazie używania łyżeczki uśpiło moją czujność. Dziecko wg założeń książki je tyle ile potrzebuje. Mam wrażenie, że owa książka mnie opętała. Zaślepiła, pozbawiła racjonalnego myślenia.
Przyszedł dzień, kiedy mała zaczęła raczkować. I od razu zaczęła mieć siniaki. Fakt obijała się o co tylko się dało, ale postanowiłam pójść do lekarza. Badania krwi i co? Niedokrwistość, niedobór żelaza. Zaraz szpital, leki, dodatkowa suplementacja. Stres. Pisane przez duże S.
Koniec eksperymentów. Koniec smakowania, poznawania siebie itp. Teraz moje zasady. Szybko znalazła się łyżeczka. Jakoś dziwnie okazało się, że Olinka potrafi zjeść całego banana, michę ryżu i talerz zupy. I to z jakim apetytem. Wyniki szybko zaczęły się poprawiać.
Dopiero potem usłyszałam, doczytałam(już nie w książce o BLW), że Zalecenia Polskiego Towarzystwa Gastroenetrologii, Hepatologii i Żywienia dzieci mówią, że metoda ta nie jest do końca poznana i owe niedobory żelaza może powodować. Na kursie na konsultanta laktacyjnego, który prowadzą świetni specjaliści usłyszałam podobne zdania, że nie można metodzie wierzyć na 100% i należy wypośrodkować sposób wprowadzania nowych pokarmów, używając jednak łyżeczki.
Żeby było jasne, nie mam do nikogo pretensji. Sama jestem winna, że mała nie dostawała tego co potrzebowała, a bardziej w takich ilościach jak potrzebowała. Zawierzyłam książce, która naprawdę jest świetnie napisana. Uwierzyłam, że za chwilę mała będzie już jadła nożem i widelcem i wszystko co tylko jej podam. Na ten moment dalej jest leczona, na posiłek dostaje coś do rączki co sama może jeść, ale zaraz obok jest miseczka, z której to ja ją karmię łyżeczką.
I jeśli w ogóle mogę mieć jakikolwiek i do kogokolwiek żal to taki, że wszyscy wychwalający tą metodę, koledzy blogerzy i serwisy parentingowe słowem nie wspominają o możliwych płynących zagrożeniach. Dlatego też mam wrażenie, że jestem jedyną piszącą blogerką o KULISACH ciąży, porodu i macierzyństwa, czyli o tematach mniej popularnych i niepożądanych. Nie głaszczę jeśli coś do głaskania się nie nadaję.
Nie zniechęcam Was do stosowania metody BLW, ale przestrzegam. Bądźcie czujni i uważni. Wypośrodkujcie korzyści i wady. Nic bardziej nie liczy się niż zdrowie dziecka. A jeść nożem i widelcem nauczy się prędzej czy później.